SINTERKLAAS   Enkele verhalen en legenden en een voorbeeld van een Sinterklaasfeest in Rinkrank   VERHAAL VOOR DE KLEUTERS Luc Cielen   De Zwarte Pieten waren heel hard aan het werk. Zij tekenden en schilderden, ze timmerden en schaafden, ze plooiden en plakten, ze renden en ze zweetten, ze kneedden marsepein en bakten ijverig heerlijke speculaas. Ze stookten de oven zo heet, dat de hele hemel er rood van zag. Toen maakte Sinterklaas zich klaar om met al de geschenken die de Zwarte Pieten hadden gemaakt, naar de kinderen te gaan. Maar Sinterklaas zei: 'Hoe kan ik nu zien dat de kinderen blij en dankbaar zijn met de geschenken die zij van mij gaan krijgen? ' Sinterklaas zag de zon hoog aan de hemel staan en hij zei: 'Ik zal het eens aan de zon vragen. Die komt overal en die ziet alles. Zij zal dat wel weten.' Toen ging Sinterklaas naar de zon en zei: 'Goede morgen, zon.' De zon zag Sinterklaas en zei: 'Goede morgen Sinterklaas.' 'Beste zon,' zei Sinterklaas, 'hoe kunnen de kinderen laten zien dat ze blij en dankbaar zijn met de geschenken die ik hen geef? 'Wel Sinterklaas,' zei de zon, 'ik zal ze wat van mijn stralen geven, dan gaan ze zelf stralen als ze uw geschenken krijgen.' 'Beste zon,' zei Sinterklaas, 'kom dan met mij mee en geef wat van je stralen aan elk kind, zodat ze zelf kunnen gaan stralen als zonnetjes.' 'Ja maar Sinterklaas,' zei de zon, 'ik wil wel meegaan, maar dan moet de maan ook meegaan.' 'Waarom moet de maan meegaan, beste zon? 'Omdat zij de kinderen ook altijd kan zien. Als de kinderen slapen, dan schijnt het maanlicht héél zacht tot diep in de hartjes van de kinderen. Daarvan worden de kinderen zó stil en lief dat ze de mooiste liederen voor u gaan zingen.' 'Goed,' zei Sinterklaas, 'ik zal de maan vragen om mee te gaan.' En Sinterklaas ging naar de maan. 'Goeden avond, maan.' 'Goeden avond, Sinterklaas. ' 'Beste maan,' zei Sinterklaas, 'kun jij me helpen om de kinderen blij en dankbaar te maken als ze geschenken van mij krijgen?' 'Wel Sinterklaas,' zei de maan, 'ik zal mijn zachtste maanlicht tot diep in hun hartjes laten schijnen. Dan worden ze zo stil en lief en dan zullen ze de mooiste liederen voor u zingen.' 'Dat is goed,' zei Sinterklaas. 'Wel maan, wil je dan met mij meegaan naar de kinderen en in hun hartjes stralen?' 'Zeker, Sinterklaas, maar dan moeten de sterren ook meegaan.' 'Waarom moeten de sterren meegaan, beste maan?' 'Omdat zij de kinderen zoete dromen sturen, waardoor hun ogen gaan fonkelen als sterrenlichtjes.' 'Goed,' zei Sinterklaas, 'ik zal de sterren vragen om mee te gaan.' En Sinterklaas ging naar de sterren. 'Goede nacht, sterren.' 'Goede nacht, Sinterklaas.' Alle stemmetjes van de sterren klonken door elkaar. Het klonk als duizenden kleine klokkenspelletjes. Het tinkelde en twinkelde. 'Beste sterren,' zei Sinterklaas, 'kunnen jullie mij helpen om de kinderen blij en dankbaar te maken?' 'Wel Sinterklaas,' klonken de duizenden stemmetjes van de sterren, 'wij zullen hen de zoetste dromen sturen. Dan gaan hun ogen fonkelen als sterrenlichtjes.' 'Dat is goed,' zei Sinterklaas. 'Wel sterren, willen jullie dan met mij meegaan naar de kinderen en hun de zoetste dromen geven?' 'Wij gaan mee, wij gaan mee,' riepen alle sterrenstemmetjes door elkaar. 'Dank u wel zon, dank u wel maan, dank u wel sterren,' zei Sinterklaas. 'Nu kan ik aan mijn lange reis beginnen. Maar ik moet zoveel dragen, dat kan ik niet alleen. Ik zal daarom mijn knecht vragen om mij te helpen.' 'Toen ging de zon onder en de maan kwam op en duizenden sterren straalden hoog aan de hemel. En Sinterklaas zei tegen Zwarte Piet: 'Piet, kom eens hier! 'Ja Sinterklaas, ik kom al,' zei Zwarte Piet. 'Piet, kom eens heel snel hier!' Zwarte Piet zei: 'Jaja, Sinterklaas, ik kom zo snel ik kan.' 'Piet, blijf nu eens even stilstaan en doe geen gekke kuren. Luister goed, Piet. Ik ga mijn lange reis beginnen naar alle kinderen. En jij moet met me mee om al de geschenken te dragen en aan de kinderen te geven.' 'Jaja, Sinterklaas, dat doe ik graag. Ik zal werken tot ik ervan zweet. Dak op, dak af. De hele nacht door zal ik werken, Sinterklaas.' 'Goed Piet. Maak u dan klaar.' Zwarte Piet zuchtte: 'Het zal een zware tocht worden. Gaan we lang of gaan we kort, ik weet zeker dat het late avond wordt voor we alle kinderen hebben bezocht. Daarom moet ik best nu eerst maar wat eten.' Zwarte Piet ging zitten en begon rustig te eten. Hij at een marsepeinen varkentje, een huisje van peperkoek, een mikmannetje met ogen van rozijnen, een ventje van speculaas, twee mandarijntjes en wel tien pepernootjes. Toen ging Zwarte Piet voor de spiegel staan en trok een heel ernstig gezicht. 'Nu ben ik precies Sinterklaas. Ben ik geen flinke baas?' Maar toen riep Sinterklaas: 'Piet, waar ben je?' 'Hier, Sinterklaas!' en met een buiteling en een sprongetje stond hij bij Sinterklaas. 'Zo Piet, ik zie dat je al klaar staat. Maar is die zak wel groot genoeg om alle schatten te bevatten die ik naar de kinderen wil brengen? 'Zeker, zeker Sinterklaas. ‘t Is het formaat dat u vroeg. Die zak is ruim en groot genoeg.' 'Komaan Piet, we gaan op weg. De kinderen zullen al op ons wachten. En we moeten nog een verre weg gaan.' En Sinterklaas en Zwarte Piet gingen op weg. De zon wuifde hen uit, de maan ging met hen mee en alle sterren fonkelden aan de hemel. Zwarte Piet klom op alle daken en overal waar een kind woonde strooide hij zijn geschenken in de schoorsteen. En elke keer gaf de zon een heel klein zonnestraaltje mee, en de maan gaf een klein beetje licht en de sterren gaven om beurt een klein twinkelingetje mee. De kinderen sliepen en droomden van Sinterklaas en Zwarte Piet. Toen ze ‘s morgens wakker werden waren hun gezichtjes als stralende zonnetjes, ze zongen hun mooiste liedjes en in hun ogen blonken schitterende sterretjes.     SINTERKLAAS (verhaal zoals de Sint het zelf vertelt tijdens het feest) Luc Cielen   Lieve kinderen, Een tijd geleden dacht ik: Zou ik dit jaar weer naar Rinkrank gaan? En weet je wat Zwarte Piet zei? Ja natuurlijk, Sinterklaas. Natuurlijk moeten wij naar Rinkrank gaan, want die kinderen zingen daar zo’n mooie liederen over u, Sinterklaas en ook over mij! En die maken daar zo’n mooie tekeningen. Dat is goed, Zwarte Piet, maar dan moet je wel goed aan het werk gaan en alles klaarmaken. Zwarte Piet ging heel hard aan het werk. Hij tekende en schilderde, hij timmerde en schaafde, hij plooide en plakte, hij rende en zweette, hij kneedde marsepein en bakte ijverig heerlijke speculaas. Hij stookte de oven zo heet dat de hele hemel er rood van zag. Toen maakte ik me klaar om met al de geschenken die Zwarte Piet had gemaakt, naar de kinderen te gaan. Maar ik dacht: Hoe kan ik nu zien dat de kinderen blij en dankbaar zijn met de geschenken die zij van mij gaan krijgen? Toen zag ik de zon hoog aan de hemel staan en dacht: Ik zal het eens aan de zon vragen. Die komt overal en die ziet alles. Zij zal dat wel weten. Goede morgen, zon. Goede morgen Sinterklaas. Beste zon, hoe kunnen de kinderen laten zien dat ze blij en dankbaar zijn met de geschenken die ik hen geef? Wel Sinterklaas, zei de zon, ik zal ze wat van mijn stralen geven, dan gaan ze zelf zo mooi stralen als ik, als ze uw geschenken krijgen. Beste zon, kom dan met mij mee en geef wat van je stralen aan elk kind, zodat ze kunnen gaan stralen als zonnetjes. Ja maar Sinterklaas, zei de zon, ik wil wel meegaan, maar dan moet de maan ook meegaan. En waarom moet de maan meegaan, beste zon? Omdat zij de kinderen ook altijd kan zien. Als de kinderen slapen, dan schijnt het maanlicht héél zacht tot diep in de hartjes van de kinderen. Daarvan worden de kinderen zó stil en zó lief dat ze de mooiste liederen voor u gaan zingen. Goed, ik zal de maan vragen om mee te gaan. Goeden avond maan. Goeden avond Sinterklaas. Beste maan, kun jij me helpen om de kinderen blij en dankbaar te maken als ze geschenken van mij krijgen? Wel Sinterklaas, zei de maan, ik zal mijn zachtste maanlicht tot diep in hun hartjes laten schijnen. Dan worden ze zo stil en lief en dan zullen ze de mooiste liederen voor u zingen. Dat is goed, zei Sinterklaas. Wel maan, wil je dan met mij meegaan naar de kinderen en in hun hartjes stralen? Zeker, Sinterklaas, maar dan moeten de sterren ook meegaan. En waarom moeten de sterren meegaan, beste maan? Omdat zij de kinderen zoete dromen sturen, waardoor hun ogen gaan fonkelen als sterrenlichtjes. Goed, ik zal de sterren vragen om mee te gaan. Goede nacht, sterren. Goede nacht, Sinterklaas. Alle stemmetjes van de sterren klonken door elkaar. Het klonk als duizenden kleine klokkenspelletjes. Het tinkelde en twinkelde. Beste sterren, kunnen jullie mij helpen om de kinderen blij en dankbaar te maken? Wel Sinterklaas, klonken de duizenden stemmetjes van de sterren, wij zullen hen de zoetste dromen sturen. Dan gaan hun ogen fonkelen als sterrenlichtjes. Dat is goed, zei Sinterklaas. Wel sterren, willen jullie dan met mij meegaan naar de kinderen en hun de zoetste dromen geven? Wij gaan mee, wij gaan mee, riepen alle sterrenstemmetjes door elkaar. Dank u wel zon, dank u wel maan, dank u wel sterren, zei Sinterklaas. Nu kan ik aan mijn lange reis beginnen. Maar ik moet zoveel dragen, dat kan ik niet alleen. Ik zal daarom mijn knecht vragen om mij te helpen. Piet, kom eens hier! Ja Sinterklaas, ik kom al, zei Zwarte Piet. Piet, kom eens héél snel hier! Zwarte Piet zei: Jaja, Sinterklaas, ik kom zo snel ik kan. Piet, blijf nu eens even stil staan en doe geen gekke kuren. Luister goed, Piet. Ik ga mijn lange reis beginnen naar alle kinderen. En jij moet met me mee om al de geschenken te dragen en aan de kinderen te geven. Jaja, Sinterklaas, dat doe ik graag. Ik zal werken tot ik ervan zweet. Dak op, dak af. De hele nacht door zal ik werken, Sinterklaas. Goed Piet. Maak u dan klaar terwijl ik mijn paard ga halen. Ofwel vertelt Sinterklaas het verhaal voort, ofwel gaat hij weg. Zwarte Piet is nu alleen op het podium en zucht en speelt wat er in het volgende deel van de tekst staat:   Dat zal een zware tocht worden. Gaan we lang of gaan we kort, ik weet zeker dat het late avond wordt voor we alle kinderen hebben bezocht. Daarom moet ik best nu eerst maar wat eten. Toen ging Zwarte Piet zitten en begon rustig te eten. Hij at een marsepeinen varkentje, een huisje van peperkoek, een mikmannetje met ogen van rozijnen, een ventje van speculaas, twee mandarijntjes en wel tien pepernootjes. Toen ging Zwarte Piet voor de spiegel staan en trok een heel ernstig gezicht. Nu ben ik precies Sinterklaas. Ben ik geen flinke baas? Sinterklaas komt terug op:           Piet, waar ben je? Hier Sinterklaas! en met een buiteling en een sprongetje stond hij bij Sinterklaas. Zo Piet, ik zie dat je al klaarstaat. Maar is die zak wel groot genoeg om alle schatten te bevatten die ik naar de kinderen wil brengen? Zeker, zeker Sinterklaas. ‘t Is het formaat dat u vroeg. Die zak is ruim en groot genoeg. Komaan Piet, we gaan op weg. De kinderen zullen al op ons wachten. En we moeten nog een verre weg gaan. En Zwarte Piet ging met mij op weg. De zon wuifde ons uit, de maan ging met ons mee en alle sterren fonkelden aan de hemel. Zwarte Piet klom op alle daken en overal waar een kind woonde, strooide hij zijn geschenken in de schoorsteen. En elke keer gaf de zon een heel klein zonnestraaltje mee, en de maan gaf een klein beetje licht en de sterren gaven om beurt een klein twinkelingetje mee. De kinderen sliepen en droomden van mij en Zwarte Piet. En toen ze ‘s morgens wakker werden waren hun gezichtjes als stralende zonnetjes, ze zongen hun mooiste liedjes en in hun ogen blonken schitterende sterretjes.   ---------------------------------------------   Sinterklaas is een adventsfeest Bij de aanvang van de advent is er een feest, waarnaar de kinderen bijzonder geboeid uitkijken: Sinterklaas. In rood en goud gekleed komt hij naar de kinderen om hen geschenken te geven. Maar Sinterklaas is niet alleen de heilige man die geschenken brengt, hij komt ook iets halen. Hij komt de dankbaarheid van de kinderen halen om daarmee de komst van het kerstekind voor te bereiden. Om die reden vieren we het sinterklaasfeest in Rinkrank op een totaal andere manier dan in het reguliere onderwijs. In Rinkrank is de Sint niet de figuur die plots de deur opengooit en koekjes en snoep in het wilde weg rondstrooit. Hij is niet die enigszins carnavaleske figuur omringd met uitgelaten Zwarte Pieten die de kinderen angst inboezemen. Hij is hier een eerbiedwaardige grijsaard, van wie goedheid en heiligheid afstralen. Hij is de man die de ouders en de volwassenen inspireert om de kinderen met goedheid te omringen en dat tastbaar te tonen onder de vorm van geschenken. Het sinterklaasfeest is dan ook een zeer ingetogen feest, dat al volledig de sfeer van de kersttijd ademt. Het is een sfeer zoals die vroeger nog in de kerken te vinden was. Maar waar een heilige sfeer hangt, moet ook plaats zijn voor luim en ontspanning: en dat brengt Zwarte Piet: kort en eenvoudig, zodat hij voor de kinderen niet langer de boeman is. Hij is eerder de figuur die de volwassene nog eens even op zijn plichten komt wijzen, maar dan zo, dat de kinderen er plezier aan beleven.   De legende van de drie veldheren (de oudste Nicolaaslegende) Over de heilige Nicolaas is niets met zekerheid gekend. Het enige dat is geweten, is dat er vanaf de zesde eeuw teksten te vinden zijn waarin de figuur van Nicolaas beschreven wordt. In deze teksten wordt gezegd dat hij bisschop van Myra was en leefde ten tijde van keizer Constantijn. Dat betekent dat hij moet geleefd hebben in de vierde eeuw en dus een tijdgenoot was van Sint Maarten. Een tweede vermoeden van zijn historisch bestaan is dat men in de zesde eeuw op 6 december een Nicolaas herdacht die dus veel eerder moet geleefd hebben. In de levensbeschrijving van Nicolaas van Sion, abt van het Sionklooster, die in de zesde eeuw leefde, wordt melding gemaakt van deze feestdag. Hoe minder historisch materiaal er over deze heilige is, hoe meer legenden er zijn. Het volksgeloof kon, bij afwezigheid van historische bronnen, zijn vrije gang gaan. Daardoor zijn er over Nicolaas vele legenden bekend, al blijkt ook dat er heel wat vermenging is gebeurd in de loop der eeuwen tussen de figuur Nicolaas van Myra en Nicolaas, de abt van het Sionklooster. De oudste legende over Nicolaas gaat als volgt: In de tijd van Keizer Constantijn brak in Phrygië een opstand uit onder de Taiphalen. Daarover werd de godvrezende keizer geïnformeerd. Dadelijk zond hij drie veldheren, Nepotianus, Ursos en Herpylion met hun soldaten daarheen. Ze rukten vanuit het bloeiende Constantinopel op en voeren per schip naar de provincie Lykië en landden in de havenstad Andriake, de haven van de hoofdstad Myra, drie mijl daarvan verwijderd. Daar gingen ze omwille van de woelige zee van boord, want het weer was te ongunstig om verder te zeilen. Enkele soldaten verlieten het schip. Ze wilden zich vermaken en bevoorraden. Ze waren op roven uit. Zo kwam het dat ze beschimpt werden en zelf ook de mensen bedreigden, hoewel ze soldaten waren. Schermutselingen en lawaai verbreidden zich in het plaatsje Plakoma, zodat men het tot in de hoofdstad hoorde. Nicolaas, de bisschop en leraar van de plaatselijke kerk, hoorde het eveneens. Hij kalmeerde het volk en maande het aan niet ondoordacht of overhaast te handelen. Zelf begaf hij zich aanstonds naar Andriake. Zodra men hem zag, groette eenieder hem daar met knieval en passende eerbied. De veldheren maakten kennis met hem; ze begroetten hem en waren heel vriendelijk. Hij vroeg hen wie ze waren, vanwaar ze kwamen. Ze antwoordden: 'Wij zijn mannen van vrede en werden door onze godvrezende keizer naar Phrygië gestuurd. We trekken te velde tegen opstandige volksgroepen. Dat uwe heiligheid voor ons bidde dat we een zegenrijke tocht tegemoet gaan.' De bisschop nodigde hen uit om met hem naar de stad te gaan en daar zijn zegen te ontvangen. Eerbied en terughoudendheid toonden de veldheren voor de aanwezigheid van de heilige en voor zijn rechtschapenheid. Ze bevalen dat eenieder de vrede zou bewaren en dat geen van de soldaten het zou wagen iemand te bedreigen of zich ongedisciplineerd te gedragen. Op dat moment kwamen er enkele mensen uit de stad aan. Ze begroetten de heilige en spraken tot hem: 'Heer, als u in de stad geweest waart, zouden niet drie terechtstellingen onrechtvaardig voltrokken zijn. De stadhouder heeft namelijk steekpenningen aangenomen en het bevel gegeven drie burgers door het zwaard te laten ombrengen. De hele stad beklaagt zich ten zeerste dat u niet aanwezig waart.' Toen de bisschop dit vernam, was hij ontsteld. Terstond nodigde hij de veldheren uit en begaf zich snel naar de stad. Toen hij op de leeuwenplaats kwam, vroeg hij aan diegenen die daar stonden of de veroordeelden nog in leven waren. Men antwoordde hem dat ze nog leefden en dat ze zich bevonden op de weg naar de zogenaamde dioskuren. Toen haastte hij zich naar het martyrion van de heiligen Kriskes en Dioskerides. Nog eenmaal informeerde hij en hij vernam dat ze juist langs de stadstoren trokken. Toen hij de toren bereikte zeiden de mensen dat ze op weg naar Berras waren. Dat was de terechtstellingsplaats voor wie de doodstraf kreeg. Hij liep snel verder en trof daar veel mensen aan onder wie de rechter die reeds het zwaard in de hand hield om hen terecht te stellen. Ook hij bemerkte de heilige. Toen de heilige man zich naar voren gedrongen had, zag hij dat het vonnis aan de drie burgers voltrokken zou worden; hun ogen waren geblinddoekt, ze zaten op de knieën en strekten de nek om onthoofd te worden. De heilige sprong toen snel naar voren, ontnam het zwaard aan de beul en slingerde het weg. Hij bevrijdde de gevangenen van hun boeien en bracht hen terug naar de stad en zei: 'Ik ben bereid in plaats van deze onschuldigen te sterven!' Niemand echter van de wachters waagde het hem tegemoet te treden of hem tegen te spreken, omdat ze zijn liefde tot God en zijn onverschrokkenheid kenden. Want waarlijk naar de Schrift 'heeft een gerechtigde een vast vertrouwen zoals een leeuw'. Nu holde hij naar de ambtswoning van de stadhouder en eiste toegang terwijl hij luid op de poort klopte. Toen de wachter van de provincieprefect Eusthatios, de aanwezigheid van de heilige gemeld had, kwam de prefect snel naar buiten en begroette hem met een knieval. Maar de heilige stootte hem van zich af en kloeg hem met rake woorden aan: een tempelrover, een bloedzuiger, een wetsbreker, een godsvijand noemde hij hem en hij zei: 'Hoewel je geen godsvrees bezit en meedogenloos onschuldigen laat doden, kom je mij onder ogen. Omdat je zulke grote fouten hebt begaan zal ik je niet verschonen. Want de boosaardige bereidt God boosaardige wegen. Wat gij u veroorlooft zal ik de godvrezende keizer melden: hoe gij uw ambt uitoefent, erger nog, hoe gij deze provincie plundert en wederrechtelijk en zonder rechtspraak mensen afslacht uit haat en ongeoorloofd winstbejag.' Toen viel de provincieprefect op de knieën en smeekte hem: 'Vertoorn u toch niet tegen mij, mijn heer en vader. Erken dat niet ik schuldig ben, maar de hoge ambtenaren van de stad, Eudoxios en Simonides, die met beschuldigingen tegen hen opgetreden zijn. Maar de bisschop antwoordde: 'Niet Eudoxios en Simonides, maar om het waarheidsgetrouw te zeggen, goudroes en zilverhand hebben u met hun bezit bekoord en u ertoe verleid u met deze zaak in te laten.' Het was hem namelijk ter ore gekomen dat de prefect tweehonderd gouden ponden had ontvangen om die mannen op gemene wijze uit de weg te ruimen. Veel andere dingen kwam de heilige man nog van de veldheren te weten over de stadhouder. Hij bracht hem ertoe toe te geven dat dit zijn vergrijp was en hij verklaarde de door hem onrechtmatig getroffen maatregelen tegen de drie eerder vermelde mannen onrechtsgeldig. De veldheren aten met de heilige bisschop en verzochten hem dan voor hen een gebed te doen. Nadat ze zijn zegen ontvangen hadden, namen ze afscheid van hem en zeilden af. Ze trokken Phrygië binnen en bevrijdden daar de dorpen, doordat ze alle opstandelingen en rebellen verdrongen. Nadat ze de vrede in het vaderland verzekerd hadden, keerden ze naar het keizerrijk Constantinopel terug. De daar gelegerde manschappen, de bond der stoottroepen en de voltallige senaat bereidden hen een feestelijke ontvangst voor, waarbij de overwinningsvlaggen gehesen werden en deelden mee hoe ze de vrede hersteld hadden. Ze werden buitengewoon eervol in het paleis ontvangen. Onder invloed van de duivel ontstond er afgunst onder de officieren. Ze overtuigden de politiecommissaris Ablabios dat die mannen heimelijk naar de keizerlijke macht dongen en slechts met huichelarij en bedrog over vrede praatten. 'Wanneer voor hen het gunstige ogenblik komt, zal hun gemeenheid aan het licht komen. Daarom is het beter tijdig het bedrog van onze vredevolle staat af te weren. We hebben u dit laten weten, opdat u er bij uw besprekingen van dit plan uw aandacht aan zou schenken en u in het geheim, vooraleer ze het bewerken, aan de gebieder van de wereld voordraagt, om hen kortweg en zonder opzien te vernietigen.' Dit verklaarden ze en ze beloofden tegelijk hem duizend zevenhonderd gouden ponden ten geschenke te geven. Toen de commissaris dit vernomen had en zich van de toezegging van geschenken verzekerd had, ging hij naar de keizer en sprak: 'Gebieder en Heerser, in godsvreze en liefde tot Christus regeert u over uw rijk en de hele wereld leeft in vrede in onze rustige tijden. Maar de duivel misgunt ons zulk een geluk en liet daarom vijanden opstaan. Hij sloop in de harten van de veldheren die naar Phrygië uitgetrokken zijn en nu terugkeerden. Ze plannen een samenzwering tegen uwe heerschappij en willen een omwenteling doorvoeren in onze vredevolle staat. Diegene die zich bij hen aansluiten en ernstig meewerken beloven ze een bevordering, geschenken en vermeerdering van bezit. De vijand en tegenstander van onze vrede, de duivel, is er altijd ijverig op bedacht door zijn listen zoiets in het werk te stellen. De mensenlievende God, die waakt over ons godvrezend rijk, liet evenwel niet toe dat de aanslag lang verborgen zou blijven. Hij bewoog de harten van de mannen, die in het complot ingewijd werden om bij mij te komen en mij de bijzonderheden van het plan te vertrouwen. Toen ik dit vernam, kon ik onmogelijk zwijgen, daar ik anders de straf van God en de toorn van uw ontstemming zou minachten. Liever bracht ik uwe goddelijke hoogheid verslag uit, zodat u kan bepalen wat u juist vindt. Toen de keizer dat had gehoord, vooral dat men tegen hem en zijn rijk een samenzwering beraamde, werd hij buitengewoon toornig. En omdat hij geloofde dat de commissaris de waarheid sprak, liet hij de veldheren dadelijk en zonder onderzoek als gevangenen in de kerker werpen. Door goddelijke voorzienigheid gebeurde het dat hij in die dagen over dringende staatszaken juist zeer geërgerd was. Toen enige tijd verstreken was, kwamen hun lasteraars, de vijanden van de waarheid, weer naar de commissaris. Ze brachten hem het beloofde geld en drongen aan het doodvonnis tegen de gevangenen te laten uitspreken. Ze zeiden: 'Op wiens gunst steunt het dat u tot nog toe hen in leven houdt en niet, nu ze toch reeds gevangen zijn, berecht. Ze zullen indien mogelijk nog ontkomen en hoewel in de gevangenis, met hulp van hun vrienden vrijkomen en ontsnappen. En tevergeefs, zo zal men vinden, hebben wij ons voor de vrede ingespannen. Door hen aangezet ging de commissaris naar de keizer en sprak: 'Gebieder, we hebben die misdadigers die tegen onze heerschappij een samenzwering op touw hebben gezet, nog in leven gelaten. Maar zie, ze hebben van hun voornemen niet afgezien. Buiten hebben ze handlangers, zoals ik pas heb vernomen.' Toen de keizer vernam dat ze ook in de gevangenis nog plannen tegen hem beraamden, gaf hij het bevel, hen 's nachts door het zwaard te berechten. De commissaris die hiermee werd belast, liet de gevangenisopziener komen en deelde hem mee: 'De drie mannen die je in bewaring hebt, zijn schuldig; tref alle voorbereidselen om ze in de nacht terecht te stellen.' Toen de gevangenisopziener Hilarion, dit vernam, werd hij zeer treurig. Onder tranen sprak hij tot de gevangenen: 'Geëerde mannen, mijn vrienden, vrees en angst hebben mij getroffen en ik beef om uw lot. Ik zie ertegenop met u te spreken, maar de nood dwingt mij u te informeren. Had ik u niet leren kennen! Ik til er zwaar aan en het bedrukt me als ik met u spreek, omdat we reeds spoedig van elkaar gescheiden zullen worden. Het bevel kwam dat u de volgende nacht terechtgesteld wordt. Wanneer u voor uw persoonlijke aangelegenheden nog iets moet doen, tref dan regelingen. Wat de politiecommissaris mij heeft meegedeeld heb ik aan u overgebracht.' Toen de veldheren dit hadden vernomen, weenden ze bitter, verscheurden hun kleren (als teken van ontsteltenis) en rukten zich de haren uit. Ze aten stof, jammerden en klaagden en waren vertwijfeld over de onverwachte dood. Ze riepen: 'Wat is de reden, welke misdaad hebben we begaan dat we niet voor onderzoek en rechtspraak gedagvaard worden zij het dan als misdadigers?' Nepotianos echter herinnerde zich wat de heilige Nicolaas, de bisschop van de stad Myra, had gedaan. En onder tranen en zuchten, klaagde en bad hij: 'Heer God van uw knecht Nicolaas, heb wegens uw goedhartigheid en, wegens de voorspraak van uw waardige dienaar Nicolaas medelijden met ons. Zoals u, door hem aan die drie mannen die onschuldig veroordeeld werden, barmhartigheid hebt getoond en hen aan het doodsgevaar hebt onttrokken, roept zo ook ons tot leven terug; want door de voorbede van hem, uw heilige priester, wordt u goedgunstig gestemd. Wij vertrouwen erop dat hij persoonlijk, indien niet lijfelijk; dan toch geestelijk aanwezig is en uw goedheid ook voor ons ter hulp roept, daar hij de benauwdheid en de kwelling van onze ziel doorziet.' En luid riepen ze samen: 'Heilige Nicolaas, ook al bent u ver, dat uw voorspraak voor ons nabij weze, smeek voor ons bij de mensvriendelijke God, want hij vervult het verlangen van hen die vrezen en hun smeekbeden verhoort hij. Zo zullen wij door uw voorspraak uit het levensgevaar dat ons bedreigt, gered worden en door uw grootmoedigheid zal ons de mogelijkheid geboden worden persoonlijk tot bij U te reizen om uwe heiligheid te eren, geprezene vader.' Zo baden de drie mannen en als uit één mond zonden ze hun beden tot God; daarbij begeleidde hen de hoop dat ze hulp en bijstand van de hemel zouden bekomen. Door de genade van God, 'die zich over allen ontfermt' en die zich snel en beschermend opstelt voor 'wie hem met het hart zoekt' en die altijd het 'tot eer brengt, die hem eren' en die 'heelt, wiens hart terneergedrukt is' verscheen die nacht de heilige Nicolaas aan de keizer en sprak tot hem:'Constantijn, sta op en laat die drie veldheren die u in de gevangenis hebt, vrij; want ze worden ten onrechte belasterd. In geval gij niet naar mij wil luisteren, zal ik u in Dyrhachion een oorlog bezorgen en uw lichaam aan wilde dieren en vogels tot eten geven, nadat ik tot de grote Koning Christus tegen u gebeden heb.' Toen vroeg de keizer: 'Wie bent u en hoe bent u op dit uur in mijn paleis gekomen?' De stem antwoordde: 'Ik ben Nicolaas, de zondige bisschop van Myra de hoofdstad van Lykië.' Met deze woorden verdween hij. Daarop ijlde hij naar de commissaris en verscheen hem; hij sprak tot hem: 'Ablabios, beschadigd aan verstand en zinnen, sta op en maak de drie veldheren die je gevangen houdt en die je uit geldzucht wil vernietigen, vrij. Als je ze niet wil vrijlaten, zal ik tegen u bij de grote Koning Christus pleiten; een vreselijke ziekte zal je overkomen en je zal tot voedsel voor de wormen worden. Je ganse familie zal op vreselijke wijze ten gronde gaan!' Toen vroeg de commissaris: 'Wie bent u, dat u zoiets uitspreekt?' Hij antwoordde: 'Nicolaas ben ik, de zondige bisschop van de hoofdstad Myra.' Met deze woorden verdween hij. Toen de keizer uit de slaap gewekt werd, riep hij zijn eerst ijlbode en droeg hem op: 'Ga snel en meld de commissaris wat ik gezien heb, deze dingen zag ik in mijn droom.' Tegelijkertijd zond ook de commissaris zijn ijlbode naar de keizer, om hem te melden wat hij had gezien. Hoewel nog vroeg in de morgen, liet de keizer de gevangenen voorleiden; de senaat en de commissaris waren aanwezig. Toen ze binnengekomen waren sprak de keizer tot hen: 'Vertel me, met welke tovenarijen hebt gij zulke dromen gestuurd?' Zij zwegen echter. Toen dit hen een tweede maal gevraagd werd, antwoordde Nepotianus: 'Gebieder en heerser, wij verstaan de tovenarij niet. Mocht men echter ontdekken dat wij zoiets beoefenen of een ander boosaardig middel ook al maar in gedachten tegen u overwogen hebben, dan zullen wij als straf onthoofd worden, heerser.' Toen vroeg de keizer hen: 'Is er u een zekere Nicolaas bekend?' Toen ze de naam Nicolaas hoorden, kwamen ze vol vertrouwen. Ze baden: 'Heer, God van de heilig Nicolaas, eens hebt U door hem drie mannen gered die ten onrechte veroordeeld zouden worden. Bevrijd ook ons van dit dreigende gevaar, daar wij onschuldig zijn.' Nog eenmaal sprak de keizer: 'Zeg mij, wie is die Nicolaas en wat betekent hij voor u?' Toen verklaarde Nepotianos wie hij was en welk ambt hij uitoefende en wat hij voor hun ogen gedaan had, hoe hij drie burgers voor de terechtstelling behoed had; dat vertelde hij hem. 'Wij hebben, Gebieder, in onze nood en ellende, zijn heilige gebeden ontboden en hem gesmeekt onze voorspreker te willen zijn bij de mensvriendelijke God.' Toen sprak de keizer: 'Kijk, gij zijt vrij en spreek deze man dankbaarheid uit! Want niet ik schenk u het leven, maar God en Nicolaas, die gij ter hulp geroepen hebt. Begeef u naar Myra en laat u daar het haar snijden, dat in de gevangenis gegroeid is; betuig hem uw dank en meld hem ook vanwege mij: 'Zie uw bevel heb ik uitgevoerd, bedreig mij niet meer, maar bid voor mij en mijn rijk. Kom op voor de vrede op de hele wereld bij God, de Gebieder en Waker van Alles!' Kostbare geschenken gaf hij hen mee, een met goud belegd evangelieboek, twee gouden luchters en ander gereedschap met gouden edelstenen versierd; dat moesten ze de heilige man, samen met een schrijven overbrengen. Met die geschenken kwamen ze naar Lykië; ze betoonden de bisschop hun hoogachting en vertelden wat ze meegemaakt hadden. Dan overhandigden ze de brief van de keizer en de waardevolle geschenken. Ze lieten zich de haren scheren en deelden aan noodlijdenden hun eigen geld uit. Daarover verheugde zich Nicolaas; hij zegende hen en stuurde hen weg met een brief en een zegen voor de keizer. Nadat ze zo hun dank betuigd hadden en afscheid genomen hadden, keerden de drie mannen in blijde stemming naar huis. Ze prezen de mensvriendelijke God voor hun wonderbare redding. Hem is roem en macht in de eeuwen der eeuwen. Amen. DE LEGENDE VAN DE DRIE KINDEREN IN HET PEKELVAT Er bestaat een heel mooi Frans lied waarin die legende - ze gaat over de drie kinderen die door een slager in de pekel worden gelegd, maar de Sint wekt ze op uit de doden - wordt verteld. Plaats en tijd zijn in deze tekst niet nader aangeduid, maar in onze streken wordt deze legende meestal geplaatst in het Vlaamse land; de tijd kan liggen tussen vroege Middeleeuwen en halverwege twintigste eeuw. Eerst de Franse berijmde tekst, dan de Nederlandse vertaling, helaas niet op rijm.   LE MIRACLE DE SAINT NICOLAS Il était trois petits enfants Qui s'en allaient glaner aux champs.     S' en vont au soir chez un boucher 'Boucher, voudrais-tu nous coucher?' 'Entrez, entrez, petits enfants. II y a d' la place assurément'     lls n'étaient pas sitôt entrés' Que le boucher les a tués ... Les a coupés en p'tits morceaux, Mis au saloir comme pourceaux!     Saint Nicolas, au bout d'sept ans, Vint à passer dedans ce champ, Alla frapper chez le boucher: 'Boucher, voudrais-tu me loger?'     Entrez, entrez, saint Nicolas, II y a d'la place, il n'n manque pas.' II n'était pas sitôt entré Qu'il a demandée-s-à souper..;     'Voulez-vous un morceau d' jambon?' 'Je n'en veux pas, i1 n'est pas bon!' 'Voulez-vous un morceau de veau?' 'Je n'en veux pas, il n'est pas beau!'     Du petit salé je veux avoir Qui y'a sept ans qu'est dans l' saloir.' Quand le boucher entendit ça, Hors de la porte i1 s'enfuya.     'Boucher, boucher, ne t'enfuis pas, Repens-toi, Dieu t' pardonnera.' Saint Nicolas alla s'asseoir Dessus le bord de ce saloir.     'Petits enfants, qui dormez là, Je suis le grand Saint Nicolas.' Et le grand saint étendait trois doigts ... Les p'tits se lèvent tous les trois.     Le premier dit: 'J'ai bien dormi.' Le second dit: 'Et moi aussi!' Et le troisième répondit: 'Je me croyais en Paradis' ...       HET MIRAKEL VAN SINTERKLAAS Er waren drie kindertjes die gingen uit aren lezen op het veld     Ze kwamen op een avond bij een slager: 'Slager, zouden we bij je kunnen slapen?' 'Kom binnen, kom binnen, kinderen. Natuurlijk is er plaats.'     Ze waren nog niet binnen Of de slager doodde ze ... Hakte ze in stukjes, Stopte ze als biggetjes in de pekel.     Na zeven jaar kwam Sinterklaas toevallig langs in die contreien Klopte aan bij de slager: 'Slager, zou ik bij je kunnen overnachten?'     'Kom binnen, kom binnen, Sint Nicolaas, Er is plaats, daaraan is geen gebrek.' Nauwelijks was hij binnen Of hij vroeg om het avondmaal...     'Wat zal het zijn? Ham?' 'Nee, dank je, die is niet goed!' 'Wilt u dan een stuk kalfsvlees?' 'Nee, dat ziet er niet mooi uit!'     'Vers kindervlees wil ik hebben Dat sinds zeven jaar in de pekel ligt!' Toen de slager dat hoorde, Vluchtte hij de deur uit.     'Slager, slager, vlucht niet weg, Heb berouw, God zal je vergeven!' Sint Nicolaas ging zitten Op de rand van de pekelbak.     'Kinderen, jullie die daar slapen, Ik ben de grote Sint Nicolaas.' En de grote heilige hield drie vingers omhoog ... De kleintjes stonden alle drie op.     De eerste zei: 'Ik heb goed geslapen.' De tweede zei: 'En ik ook!' En de derde antwoordde: 'Ik waande me in het Paradijs' ....     NICOLAAS HELPT BOER IWAN Een Russische legende Langs de akker van Iwan liepen twee mannen; de oudste van hen liep op een staf geleund en was al grijs, van de ander was het moeilijk om te bepalen of hij jong of oud was, maar hij zag er streng uit. Het waren Nicolaas en Elias. Ze keken naar Iwan die druk bezig was. Hij had zijn akker geploegd, toen tarwe gezaaid en daarna weer geploegd. Hij was klaar en stond op het punt om naar huis te gaan. Iwan had maar weinig land en het leven was hard. Hij had zijn vrouw en kinderen verloren en zorgde helemaal alleen voor zijn kleine boerderij. Nooit kwam er een klacht over zijn lippen; hij had het leven aanvaard zoals God het hem gegeven had en het wilde. Iwan was altijd opgewekt en zong steeds uit volle borst. Zo deed hij ook nu weer en Elias zei tegen Nicolaas: 'Waarom zou die boer zo vrolijk zijn?' 'Waarom zou hij niet zingen?' vroeg Nicolaas, 'ik denk dat hij tevreden is met wat hij heeft en dat zijn paarden goed gezond zijn.' De beide mannen naderden Iwan en Nicolaas hield hem staande en sprak: 'Moge God u helpen, Iwan.' 'Ik groet u, goede mensen', antwoordde Iwan hun, terwijl hij zijn muts afnam. 'Zeg ons toch, hoe komt het dat je zo vrolijk bent?' vroeg Nicolaas. 'Waarom zou ik dat niet zijn? Mijn dieren zijn gezond en kunnen goed werken en ik ben tevreden. Het enige waar ik om vraag is dat vadertje Nicolaas mij een goede tarweoogst geeft.' Iwan groette nogmaals en ging zijns weegs, terwijl de twee wandelaars hun weg vervolgden. En Elias zei tegen Nicolaas: 'Wat hoorde ik die boer zeggen? Groeit de tarwe doordat jij ervoor zorgt? Dat is toch niet juist, dat doe je niet! Ik, Elias, ben het, die voor het groeien van de tarwe zorgt!' 'Ach', zei Nicolaas, om de boer in bescherming te nemen, 'het is maar een eenvoudige man, hoe zou hij dat precies moeten weten? Je moet hem niet te streng beoordelen.' 'Dan zal ik hem leren wie er voor zijn oogst zorgt', zei Elias. 'Eerst zal zijn tarwe flink groeien en er mooi uitzien en dan zal ik ervoor zorgen dat een hagelbui zijn hele oogst zal vernielen!' En zo gebeurde het ook: de tarwe groeide prachtig op, het was een lust om naar te kijken. Iwan was verheugd en riep uit: 'Vadertje Nicolaas is mij zeer genadig. Kijk eens wat een goede oogst. Ik zal meer tarwe hebben dan ik in mijn schuur kan bergen.' Die avond liep Iwan naar zijn akker en terwijl hij ernaar stond te kijken zong hij een vrolijk lied. Toen zag hij in de verte een oude man met een staf naderen. 'Goedenavond, grootvadertje' , zei Iwan en begroette hem vriendelijk. De oude man was niemand anders dan Nicolaas, die medelijden met de boer had. Zijn hele oogst zou immers vernietigd worden. 'Je moet goed naar me luisteren, Iwan. Verkoop je tarwe zoals ze er nu bij staat.' 'Waarom zou ik dat doen?' vroeg Iwan geschrokken. 'Waarom zou ik deze mooie tarwe verkopen? En wat zou ik ervoor moeten vragen?' 'Vraag er maar voor zoveel als je wilt, ik denk dat men er dat wel voor zal willen betalen. Vergeet het niet: verkoop deze tarwe zo snel mogelijk.' Toen draaide de oude man Iwan de rug toe en liep verder. En Iwan volgde de raad van de oude man op en verkocht de tarwe aan een rijke buurman die er wel tweehonderd roebel voor betaalde. Maar de dag was nog niet om of er ontstond een geweldig onweer en een verschrikkelijk noodweer raasde over Iwans akker. De hagelstenen sloegen de tarwe neer tot alles er geknakt en kapot bij lag. Het leek wel of iemand de tarwe met een mes had afgesneden. En Nicolaas liep langs de akker en bekeek de schade die door de hagelstenen was aangericht. Daar ontmoette hij Elias. 'Zie je, ik heb gedaan wat ik je heb gezegd. Van Iwans tarwe is niets meer over.' 'Maar weet je dan niet', zei Nicolaas, 'dat Iwan zijn oogst aan zijn buurman verkocht heeft? Je hebt de oogst van een ander, die nog nooit tegen je gezondigd heeft, vernietigd. Hij zal zijn lot wel beklagen!' 'Dat wist ik niet', sprak Elias. 'Ik zal ervoor zorgen dat de tarwe weer zal groeien en dat hij meer zal oogsten dan een akker ooit opgeleverd heeft.' Het was al laat in de avond toen Nicolaas bij de boerderij van Iwan aankwam. Hij wilde hem helpen en ervoor zorgen dat hij de overvloedige oogst die Elias beloofd had, niet zou hoeven te missen. Nicolaas zag Iwan voor de icoon van de heilige Nicolaas staan. De boer dankte hem dat hij die oude man had gezonden, die hem zo'n goed advies gegeven had. Toen hij zich omdraaide zag hij de oude man voor het raam staan en hij haastte zich naar buiten om hem uit te nodigen. De oude man bedankte hem voor de uitnodiging en zei: 'Ik moet vanavond nog een heel eind verder, maar ik wil je een goede raad geven: Ga naar je buurman en koop de tarwe op je akker terug.' 'Maar grootvadertje, waarom zou ik dat doen? Wie koopt er nu de door de hagel neergeslagen tarwe? Alles is toch vernietigd.' 'Als je mijn raad wilt opvolgen, ga dan naar je buurman en koop de oogst. Zeg maar dat je haar gebruiken wilt om je dieren te voeren.' De oude man nam afscheid en Iwan bedankte hem voor de raad. De volgende ochtend vroeg ging hij naar zijn buurman en sprak: 'Buurman mag ik de tarweoogst van je terugkopen?' De buurman was heel blij met dat voorstel. De neergeslagen tarwe had immers geen waarde meer. Je zou haar zelfs voor niets kunnen weggeven. Maar Iwan betaalde er toch honderd roebel voor; dat was de helft van het bedrag dat hij van zijn buurman gekregen had. De buurman was zeer verheugd, maar tot zijn verbazing en die van het hele dorp, richtte de tarwe zich in de loop van de dag weer op en groeide weliger dan ooit. Nooit had iemand zo'n veld met tarwe gezien. Het waren zoveel aren en ze waren zo vol. Daarop moest wel de zegen van de Heer rusten. En de oogsttijd kwam en Iwan oogstte en bond duizend garven bijeen. Nicolaas en Elias wandelden langs de akker en terwijl Elias vrolijk keek sprak hij: 'Zie je wel Nicolaas, weliswaar heb ik eerst een onschuldige gestraft, maar nu heb ik hem meer dan rijkelijk beloond. Zie eens hoeveel garven er samengebonden staan!' Nicolaas schudde zachtjes zijn hoofd. 'Maar je hebt je vergist. Weet je dan niet dat Iwan zijn tarwe teruggekocht heeft? Het is boer Iwans oogst die hier staat.' 'Wat zeg je daar?' 'Het is echt waar, Iwan heeft zijn tarwe teruggekocht.' Nicolaas vertelde Elias hoe Iwan de kapotgeslagen tarwe voor de helft van het bedrag dat hij eerst had ontvangen van zijn buurman had teruggekocht. Elias werd vreselijk boos. 'Ik zal ervoor zorgen dat Iwan niet in staat is de oogst te dorsen!' Maar Nicolaas wilde de vrolijke boer niet in de steek laten en wederom verscheen hij voor het raam van Iwans boerderij. De boer haastte zich naar buiten om de oude man te danken voor zijn goede raad. 'Luister eens,' zei de oude man tegen Iwan, 'neem bij het dorsen nooit meer dan vijf garven. Zet er in iedere hoek een en plaats de vijfde zo voor het raam dat niemand van buitenaf kan zien wat er binnen gebeurt.' Iwan volgde de raad van de oude man precies op. Het kostte hem veel tijd alles te dorsen, maar de oogst die hij ontving was overweldigend. Nog nooit hadden de boeren ervan gehoord dat er van een akker zoveel tarwe kon komen. Elias en Nicolaas liepen over het veld naar de boerderij van Iwan. Elias wilde zich ervan overtuigen dat Iwans oogst niet te dorsen was. Hij keek overal rond op de boerderij van Iwan en zag dat alle schuren vol met tarwe waren. Elias werd verschrikkelijk boos. 'Hij zal zijn straf niet ontlopen', zei hij. 'Ik zal ervoor zorgen dat er steeds een derde deel van het graan dat hij naar de molen brengt bij het malen verdwijnt.' En zo gebeurde het ook. En de arme Iwan begreep niet wat er gebeurd was. Maar 's nachts klopte de oude man weer bij hem aan het raam en gaf hem nogmaals zijn raad. De volgende dag zou het de feestdag van Sint-Nicolaas zijn. 'Bak van je tarwemeel twee heerlijke pasteien. Denk erom dat je je gebed uitspreekt terwijl je de broden klaar maakt. En als ze klaar zijn breng je ze naar de kerk. De ene pastei leg je op je hoofd en de andere neem je onder je rechterarm. Die op je hoofd is bestemd voor Elias de gestrenge en die onder je rechterarm is voor Nicolaas de genadige.' Toen Iwan de volgende ochtend met zijn twee broden naar de kerk liep ontmoette hij een man die er niet oud en niet jong uitzag. Zijn blik was streng. 'Wat heb je daar voor heerlijke pasteien, waar breng je die heen?' En Iwan antwoordde: 'De pastei op mijn hoofd is voor Elias de gestrenge en die onder mijn rechterarm is voor Nicolaas de genadige.' Toen Elias die wijze woorden hoorde bedacht hij zich en besloot Iwan niet verder te straffen. En Iwan was gelukkig, want hij kreeg steeds evenveel meel als hij tarwe naar de molen bracht. Iedere avond stond hij voor de icoon van de heilige Nicolaas en dankte hem voor zijn milde gaven.     HET VERHAAL VAN SINTERKLAAS Steinerscholen     Sinterklaas wandelde hoog in de hemel. Hij was op weg naar de aarde om de kinderen met geschenken te verblijden. Hij kwam bij Maria en vroeg: - Maria, wat doe jij daar? - Ik breng de sterrengaven bij elkaar, zei Maria. - Vertel mij dan, Maria, wat hebben de sterren geschonken, wat voor gaven hebben ze u gegeven? - O, Sinterklaas, zei Maria. Ik ging langs alle sterren. Ze glansden zo stralend en zo mooi. Ze waren zo rein en zuiver. Ik vroeg aan elke ster om mij iets te geven. Alle sterren gaven mij een beetje van het schoonste dat ze bezaten. En daarmee, Sinterklaas, heb ik een draad geweven, zo schoon, zo rein als het zuiverste goud. - Maria, wat heb je met die draad gedaan? - Lieve Sinterklaas, zei Maria. Ik weef ermee. Ik weef ermee een gouden kleed. Het kleed voor het Jezuskind. Als het op Kerstnacht op aarde geboren wordt wil ik het kindje in dit kleed ontvangen. Maar Sinterklaas, al werk ik nog zo hard, het kleed zal niet klaar zijn, want er ontbreekt nog iets. - Maar Maria, je hebt met zoveel zorg dat kleed geweven. En nog ontbreekt er iets aan. Hoe kan dat toch? - Dat wat de kinderen op aarde geven, moet nog in het kleed geweven worden. Al wat de kinderen op aarde doen, hun vreugde, hun liefde en al wat ze zo goed en mooi doen. Want dat is zo stralend als sterrenlicht, Sinterklaas. Dat wil ik van hen ontvangen om in het kleed voor het Jezuskind te weven. - Maria, ik zal u helpen. Ik ben op weg naar de aarde, want op zes december wordt daar mijn verjaardag gevierd. Dan neem ik voor alle kinderen op aarde geschenken mee. Dan zijn die kinderen dankbaar en vrolijk en blij. Wel, Maria, ik zal hun dankbaarheid, hun vreugde en hun blijdschap mee terugbrengen naar de hemel en ze aan u geven om in het stralenkleed voor het Jezuskindje te weven. - Dat is heel lief van je, Sinterklaas. Maar kan jij al die gaven, van al die kinderen wel alleen naar de hemel brengen? Zal ik niet iemand met je meesturen om je te helpen? - Maria, Maria, riepen de sterrenkinderen, wij willen wel meegaan om al die gaven naar de hemel te dragen. Mogen wij meegaan? - Ja, zei Maria, maar hoe zullen jullie naar de aarde gaan? Sinterklaas, mogen de sterrenkinderen met u meegaan? - Dat zou ik wel heel graag willen doen, zegt Sinterklaas. Maar mijn mantel is niet groot genoeg om al die sterrenkinderen te dragen. - Oooh, wat jammer, zuchtten al de sterrenkinderen. We willen wel zelf naar de aarde gaan, Maria, als jij ons de weg toont. - Maar kinderen, zei Maria, vraag het toch aan de maan. Die zal jullie de weg naar de aarde wijzen. - Ik zal het aan de maan vragen, zei Sinterklaas. En Sinterklaas ging naar de maan. - Goedenavond maan, zei Sinterklaas. - Goedenavond Sint, zei de maan en maakte een diepe buiging. - Beste maan, zei Sinterklaas, wees eens goedgezind en zeg aan de sterrenkinderen hoe zij naar de aarde moeten reizen. - Dat wil ik wel doen, zei de maan, maar dan moet de zon ook meegaan. - Ik zal naar de zon gaan en het haar vragen, zei Sinterklaas. En Sinterklaas ging naar de zon. - Goede morgen zon - Goede morgen, Sinterklaas. - Beste zon, Wees eens goedgezind voor de sterrenkinderen. Wil hen de weg wijzen naar de aarde. De maan zal je helpen. - Maar beste Sinterklaas, wat gaan de sterrenkinderen op de aarde doen? vroeg de zon. - Ze gaan de dankbaarheid, de vreugde en de liefde van de kinderen op aarde verzamelen. En dan brengen ze die naar Maria in de hemel, die er het kleed mee weeft voor het Kerstekindje. - Als dat zo is, wil ik tesamen met de maan de weg wel wijzen. zei de zon. Maar dan moeten alle sterrenkinderen hun sterrenkroon afleggen en in de hemel achterlaten. - Dank u wel, zon, dat jij dat wil doen. Nu kan ik naar de aarde gaan en mijn geschenken geven aan de kinderen. Maar ik moet zoveel dragen, dat kan ik niet alleen. Ik zal daarom naar mijn knecht gaan en hem vragen of hij mij wil helpen bij deze taak. - Piet! - Ja, Sinterklaas! - Piet, kom hier. - Jaja, Sinterklaas, ik hoor u wel Ik kom heel snel! - Piet, jij moet mij een dienst bewijzen. Maar doe niet dwaas, begin geen gekke dingen te verzinnen, want ik wil straks mijn aardereis beginnen, en jij moet mee met mij, om al de gaven aan de kinderen te brengen. - O Sinterklaas, ik zal alles doen wat u vraagt. Ik zal werken tot ik zweet, dat kan ik goed, zoals u weet. - Maak u klaar, Piet. Ik ga nu overleggen hoe ik zal gaan. Toen zuchtte Zwarte Piet: - Dat zal een lange tocht gaan worden. Al gaan we lang, al gaan we kort, ik weet toch zeker dat het laat op de avond wordt, voor we alles hebben afgewerkt. Daarom nu eerst wat eten, de maag eerst met een hap gesterkt! En ik heb mijn zak al meegebracht, om daarin te vervoeren héél die vracht. Straks moet ik weer lopen sleuren, jaja, daar zal weer wat gebeuren! Toen ging Zwarte Piet voor de spiegel staan en trok een heel ernstig gezicht. - Zie, nu ben ik net als Sinterklaas. Ben ik geen flinke baas? Maar toen kwam Sinterklaas net aan. - Zo Piet, Ik zie dat je al klaar staat. Is die zak wel groot genoeg om alle schatten te bevatten die ik naar de aarde wil dragen? - Zeker, zeker, Sinterklaas. 't Is het formaat dat U vroeg. Die zak is ruim en groot genoeg. - Komaan, Piet, we gaan op weg. De kinderen zullen al op ons wachten. En we hebben nog een verre weg te gaan. Zo gingen Sinterklaas en Zwarte Piet op weg naar de aarde met een zak vol geschenken. En al de sterrenkindertjes kwamen met hen mee, terwijl hun stralenkroontjes aan de hemel bleven staan.     PLANNING VAN HET SINTERKLAASFEEST in RINKRANK De voormiddag start en verloopt zoals gewoonlijk. Dat wil wel zeggen dat we ‘s morgens vuur maken en zingen op de speelplaats zoals je elders in dit krantje kan lezen. ‘s Middags stoppen we een beetje vroeger en eten op tijd (als de zenuwen onze eetlust niet al te zeer bederven tenminste). 12.20 uur: De klassen van de bovenbouw vertrekken naar de het Volkshuis. Zij zullen de anderen daar opwachten en alvast muziek spelen. 12.40 uur: Alle andere kinderen, leraren en ouders maken op de grote speelplaats ‘de stoet’. Muziek voorop! Gevolgd door de allerkleinsten met eventueel ouders, de kleuters en hun jufkes. Dan weer muziek en de kinderen en leraren van de onderbouw. Van jong naar oud. Katia en juf Marjan VG zullen de stoet als gemachtigd opzichter begeleiden. Ouders die mee willen stappen kunnen achteraan aansluiten. 12.45 uur: Vertrek van de stoet. Door Het Pastoor Hensstraatje, langs de Heikantstraat de Foxemaatstraat in en zo naar het Volkshuis. Ouders wachten aan de overkant van de Kapellensteenweg over het Volkshuis zodat ze het binnengaan van de kinderen niet hinderen. 13.00 uur: Aankomst in de zaal. Toon Rubbens en Toon Hüwels zijn de ceremoniemeesters. Zij loodsen eerst de kinderen en daarna de ouders de zaal in en wijzen iedereen de juiste plaatsen aan. 13.15 uur: Start van het eigenlijke feest. Er wordt gezongen, ontvangen, verteld, gegroet, geconcerteerd, nog gezongen en afscheid genomen. 14.00 uur: Verlaten van de zaal. Eerst de ouders, zij steken weer de Kapellensteenweg over en wachten daar zodat de kinderen niet gehinderd worden. Natuurlijk mogen ouders er mee voor zorgen dat er geen kinderen onverwacht de straat op rennen. Na de ouders volgen de jongens en meisjes van 4,5 en 6, zij vertrekken vlugger naar school en wachten aan de poort de anderen musicerend op. Als laatste wordt de stoet van de overige kinderen opnieuw gevormd en stapt langs dezelfde weg terug naar school. 14.30 uur: Aan de school verzamelen we op de parking voor de poort. Daar wacht Toon H iedereen op. Per klas mogen de kinderen en hun leraren naar binnen om in de klassen te gaan kijken. Weer de jongsten eerst en oudsten laatst. Ouders van kleuters mogen in de gangen wachten op een teken van de klasleerkracht om ook te gaan kijken in de klassen. Ouders van kinderen van de lagere school wachten op de speelplaats op een teken. 15.00 uur: Iedereen mag doorheen heel de school gaan kijken wat de Sint allemaal bracht. Ouders van kleuters nemen best hun kleuter en alle spullen mee zodat ze niet opnieuw naar de klas moeten. 15.30 uur: De klasleerkrachten sluiten de klassen af. Het is tijd om naar huis te gaan. Rust en vrede mogen weer over de school neerdalen. -------------------------------------------------   SINTERKLAASLIEDJE Luc Cielen   Sinterklaas zijn hobbelpaard heeft een lange witte staart. Zwarte Piet die rijdt vooraan, Sinterklaas zit achteraan.   Zie ze rijden in galop overal de daken op, strooien lekkers in de schouw. Piet en Sint, ik hou van jou.